Twee bijzondere dagen .....
Door: Petra
Blijf op de hoogte en volg Petra
28 Juni 2014 | Nederland, Heesch
Behalve dat ik een soort van spanning voel, waren afgelopen donderdag en vrijdag heel speciaal.
Die spanning kan ik wel verklaren: iets wat aanvankelijk een utopie leek, wordt werkelijkheid -> Paul en ik gaan onze Camino lopen. Tis toch bijna niet te geloven!
We hopen in Santiago de Compostela aan te komen, maar lukt dat niet dan is het ook goed. De weg er naar toe is het belangrijkste: de weg met tijd voor elkaar, de weg met ups en downs, de weg met -hoop ik- bijzondere ontmoetingen.
Wat maakte deze donderdag en vrijdag dan zo bijzonder?
Donderdag kwam Douwe op de koffie ..... en niet zomaar!
Douwe is fotograaf en deed onlangs een oproep via Facebook. Hij zocht mensen om te fotograferen, mensen die op pelgrimage gaan voor een zgn. vertrekportret én een foto na deze tocht. Doel van dit kunstproject is te onderzoeken of de pelgrimage zichtbare veranderingen bij de pelgrim teweeg heeft gebracht.
Ik heb per mail in het kort uiteengezet waarom Paul en ik deze tocht lopen, vrij snel reageerde Douwe en hebben we de afspraak van vandaag gemaakt.
Douwe fotografeert 50-60 mensen, daarvan verschijnen er 30 in een boek en er komt nog expositie in Amsterdam met circa 15 grote foto's.
Ik was ervan uitgegaan dat Paul en ik samen gefotografeerd zouden worden, maar de heren waren na het koffiedrinken van mening dat alleen ík op de gevoelige plaat vastgelegd moest worden. Slik!
Ik heb op een gegeven moment m'n schroom maar opzij gezet en het over mij heen laten komen. Dat valt voor zo'n controle-freak als ik niet mee …..
Douwe deed er dan ook alles aan om mij af te leiden, een aardige gast!
Of de keuze voor het boek en/of de expositie straks op mij valt, horen we tzt. Deze fotoshoot was in ieder geval al leuk om mee te maken én er komt nog een bijzonder vervolg: mijn foto na de pelgrimage wordt niet thuis maar in Santiago gemaakt! Douwe is tijdens onze laatste vakantieweek nl. ook in Santiago.
Hoe bijzonder is dat!
Op zo'n moment hoor ik een vriendin zeggen:"Toeval bestaat niet, het valt je toe." Tja, het lijkt erop.
Diezelfde dag nog heel iets anders: ik ga muziek maken, ik ga trompet leren spelen!
Dat wil ik al heel lang, maar het is er nooit van gekomen. Alsof het zo moest zijn, vielen afgelopen week een aantal zaken op zijn plek en heb ik de knoop doorgehakt.
Ik begin echt bij nul, want ik kan nog geen noot lezen. Maar toen ik de trompet in mijn handen kreeg, voelde dat zo goed. Yes!!
Ik heb er erg veel zin in!
Vrijdagochtend heb ik met Marleen, mijn coach, de voorbije periode geëvalueerd. Een intense periode waarbij ik hoge pieken, maar ook diepe dalen heb gekend. Ik kwam van ver, maar gaandeweg ontstond er een opwaartse lijn. Fysiek, maar ook mentaal. Marleen heeft daar een ongelofelijk grote rol in gespeeld, zij heeft letterlijk mijn wereld vergroot en daar ben ik haar zo dankbaar voor!! Ook ons gesprek gisterochtend, dat was weer zo'n pareltje.
Onze conclusie was dat we het de afgelopen vijf maanden nog niet zo gek gedaan hebben. Daar hebben we dus op geproost, en dat om 12.00 uur 's middags voor een atlete! (Marleen dus!) Dit viel meer onder de categorie:"Doe eens gek!"
Tot slot gisteravond een etentje met vrienden in Restaurant Het Sentiment in Heeswijk-Dinther.
Het eten was zoals altijd weer perfect, fijn gezelschap en veul gelachen! Ook weer zo'n pareltje om te koesteren!
Verder is het net of ik jarig ben: kaartjes, appjes, mailtjes komen maar binnen. Zelfs cadeautjes.
Fijn dat jullie zo met ons meeleven, tegelijkertijd vind ik dat ook best eng. Maar daar ga ik het niet meer over hebben.
Graag willen we iedereen bedanken die ons de afgelopen drie jaar heeft gesteund, er zaten heftige periodes tussen! En jullie waren er, altijd! Mede door jullie gaan wij nu op weg.
Zonder ook maar iemand tekort te doen, wil ik toch één persoon noemen: Cathrien Vlaskamp. Cathrien was samen met Joop, 'mijn' fysio van het eerste uur. Zij heeft mij door die eerste dramatijd heen gesleept met haar tomeloze inzet en geweldige dosis humor.
Cathrien is inmiddels helaas overleden, onze geplande fietstocht hebben we niet meer kunnen maken.
Dus heb ik besloten haar mee te nemen op mijn Camino, mijn tocht draag ik op aan Cathrien.
Die spanning kan ik wel verklaren: iets wat aanvankelijk een utopie leek, wordt werkelijkheid -> Paul en ik gaan onze Camino lopen. Tis toch bijna niet te geloven!
We hopen in Santiago de Compostela aan te komen, maar lukt dat niet dan is het ook goed. De weg er naar toe is het belangrijkste: de weg met tijd voor elkaar, de weg met ups en downs, de weg met -hoop ik- bijzondere ontmoetingen.
Wat maakte deze donderdag en vrijdag dan zo bijzonder?
Donderdag kwam Douwe op de koffie ..... en niet zomaar!
Douwe is fotograaf en deed onlangs een oproep via Facebook. Hij zocht mensen om te fotograferen, mensen die op pelgrimage gaan voor een zgn. vertrekportret én een foto na deze tocht. Doel van dit kunstproject is te onderzoeken of de pelgrimage zichtbare veranderingen bij de pelgrim teweeg heeft gebracht.
Ik heb per mail in het kort uiteengezet waarom Paul en ik deze tocht lopen, vrij snel reageerde Douwe en hebben we de afspraak van vandaag gemaakt.
Douwe fotografeert 50-60 mensen, daarvan verschijnen er 30 in een boek en er komt nog expositie in Amsterdam met circa 15 grote foto's.
Ik was ervan uitgegaan dat Paul en ik samen gefotografeerd zouden worden, maar de heren waren na het koffiedrinken van mening dat alleen ík op de gevoelige plaat vastgelegd moest worden. Slik!
Ik heb op een gegeven moment m'n schroom maar opzij gezet en het over mij heen laten komen. Dat valt voor zo'n controle-freak als ik niet mee …..
Douwe deed er dan ook alles aan om mij af te leiden, een aardige gast!
Of de keuze voor het boek en/of de expositie straks op mij valt, horen we tzt. Deze fotoshoot was in ieder geval al leuk om mee te maken én er komt nog een bijzonder vervolg: mijn foto na de pelgrimage wordt niet thuis maar in Santiago gemaakt! Douwe is tijdens onze laatste vakantieweek nl. ook in Santiago.
Hoe bijzonder is dat!
Op zo'n moment hoor ik een vriendin zeggen:"Toeval bestaat niet, het valt je toe." Tja, het lijkt erop.
Diezelfde dag nog heel iets anders: ik ga muziek maken, ik ga trompet leren spelen!
Dat wil ik al heel lang, maar het is er nooit van gekomen. Alsof het zo moest zijn, vielen afgelopen week een aantal zaken op zijn plek en heb ik de knoop doorgehakt.
Ik begin echt bij nul, want ik kan nog geen noot lezen. Maar toen ik de trompet in mijn handen kreeg, voelde dat zo goed. Yes!!
Ik heb er erg veel zin in!
Vrijdagochtend heb ik met Marleen, mijn coach, de voorbije periode geëvalueerd. Een intense periode waarbij ik hoge pieken, maar ook diepe dalen heb gekend. Ik kwam van ver, maar gaandeweg ontstond er een opwaartse lijn. Fysiek, maar ook mentaal. Marleen heeft daar een ongelofelijk grote rol in gespeeld, zij heeft letterlijk mijn wereld vergroot en daar ben ik haar zo dankbaar voor!! Ook ons gesprek gisterochtend, dat was weer zo'n pareltje.
Onze conclusie was dat we het de afgelopen vijf maanden nog niet zo gek gedaan hebben. Daar hebben we dus op geproost, en dat om 12.00 uur 's middags voor een atlete! (Marleen dus!) Dit viel meer onder de categorie:"Doe eens gek!"
Tot slot gisteravond een etentje met vrienden in Restaurant Het Sentiment in Heeswijk-Dinther.
Het eten was zoals altijd weer perfect, fijn gezelschap en veul gelachen! Ook weer zo'n pareltje om te koesteren!
Verder is het net of ik jarig ben: kaartjes, appjes, mailtjes komen maar binnen. Zelfs cadeautjes.
Fijn dat jullie zo met ons meeleven, tegelijkertijd vind ik dat ook best eng. Maar daar ga ik het niet meer over hebben.
Graag willen we iedereen bedanken die ons de afgelopen drie jaar heeft gesteund, er zaten heftige periodes tussen! En jullie waren er, altijd! Mede door jullie gaan wij nu op weg.
Zonder ook maar iemand tekort te doen, wil ik toch één persoon noemen: Cathrien Vlaskamp. Cathrien was samen met Joop, 'mijn' fysio van het eerste uur. Zij heeft mij door die eerste dramatijd heen gesleept met haar tomeloze inzet en geweldige dosis humor.
Cathrien is inmiddels helaas overleden, onze geplande fietstocht hebben we niet meer kunnen maken.
Dus heb ik besloten haar mee te nemen op mijn Camino, mijn tocht draag ik op aan Cathrien.
-
28 Juni 2014 - 10:46
Carla Ruijs:
Mooi om te lezen en de instelling is goed: er voor gaan is het belangrijkste en of je het nu wel of niet haalt, de weg er naar toe daar gaat het om en alles wat daarbij hoort. De gesprekken samen, de mensen die je tegenkomt en wat er al nog meer op je pad mag komen. Je hebt er in ieder geval hard voor gewerkt en in een tamelijk korte tijd dit toch maar bereikt. Chapeau!
Overigens wil ik Paul ook niet te kort doen. Hij is toch jouw steun en toeverlaat ! Top Paul ! En natuurlijk niet te vergeten al die mensen, die waar zij konden jouw/jullie geholpen hebben. Wij wensen jullie veel succes de komende weken en we gaan het volgen. We hopen dat het voor jullie heel waardevol mag zijn. Lieve groetjes Harrie en Carla. -
28 Juni 2014 - 11:49
Wim En Mirjam:
Wow, wat een verhaal! Veel succes. We zullen jullie van dag tot dag volgen. Respect!
xxx
-
28 Juni 2014 - 12:52
Paul Jansen:
Hai di hards,
Het begin is er en ik ga er van uit dat jullie het einde ook halen.
Santiago de Compostela kijk maar uit, ze komen er aan!!!!!!
Sterkte en kracht, ik blijf jullie volgen.
Groetjes Ans en Paul -
28 Juni 2014 - 23:08
Bernadette:
Ik kan me alleen maar aansluiten bij de opmerkingen van mijn 'voorgangers' in deze.......Pffff, wát een verhaal zeg!! Ik hoop dat deze tocht jullie geestelijk een stevige oppepper zal geven. Ik denk dat jullie daar allebei wel aan toe zijn. Voor de rest wil ik jullie natuurlijk heel veel succes en sterkte wensen! Ik ga mijn best doen om vanaf mijn vakantieadres toch zoveel mogelijk te volgen!
Heel veel liefs, Bernadette. -
29 Juni 2014 - 10:51
Ria:
Er valt niet veel meer aan de vorige reacties toe te voegen. Wij wensen jullie heel veel succes. En geniet ervan. Liefs Bert en Ria -
29 Juni 2014 - 11:48
Toos:
Soms hé zijn er geen woorden nodig, of je hebt ze niet, alleen heel heel veel succes. Enorm respect voor jullie beide!!! -
30 Juni 2014 - 10:49
Hieke Stek:
Lieve Petra en Paul.
Ga op tijd op reis
om het meeste
en het mooiste
mee te maken.
Ga op tijd op reis
en leer je buik de klok
dan weet je precies
hoe laat het is.
Want wie voelt
hoe laat het is,
weet wanneer het tijd is
om weer thuis te komen.
Hieke.
-
30 Juni 2014 - 15:09
Hetty Van Herpen:
Wat kun je het toch mooi verwoorden Petra!
Boeiend om te lezen...., blijf je volgen!!
succes!
-
30 Juni 2014 - 21:32
Joop Van Ooij:
Fantastisch dat je je tocht opdraagt aan Cathrien,ze verdient het absoluut.Ik mis ze nog steeds elke dag en dat niet alleen om haar vakmanschap maar ook door de eigenschappen die je noemt.
Buena suerte!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
