De andere kant van de medaille .......
Door: Petra
Blijf op de hoogte en volg Petra
08 Juli 2014 | Spanje, Palas de Rey
Superwoman? Stoer? Doorzettingsvermogen? Sterk? Trots?
Gisteren en vandaag niks van dat alles, integendeel.
Ik heb me afgelopen week al diverse malen afgevraagd waar ik aan begonnen ben. Het lopen valt me zwaar. Het lijntje tussen doorlopen en stoppen is heel fragiel. Al mijn spieren en gewrichten doen zeer, tot en met mijn handen toe. Dit valt mij erg tegen. Ik probeer de pijn nu te beperken door rek- en strekoefeningen, warme douches of juist te koelen, op tijd te rusten en paracetamols.
Ook mentaal heb ik er last van. Iedereen, jong en oud, loopt mij voorbij. Dat is gezien het tempo ook logisch, maar niet fijn. Ook dát wist ik vooraf, maar om het dan ook zo te ervaren is toch een heel ander verhaal.
En ik weet, het kan vele malen erger of slechter. Maar híer heb ik last van.
Met dit stukje wil ik jullie meenemen in hoe ik de Camino ook op een andere manier ervaar.
Bloggen over onze Camino bestaat niet alleen uit opmerkelijke verhalen, het verhaal van vandaag is ook onderdeel van de Camino. De Camino is zowel fysiek als mentaal een rollercoaster. Dat is niet gemakkelijk aan de lezer over te brengen, maar neem maar van mij aan dat dat zo is.
En soms ligt het accent op het één en soms op het ander, en soms op allebei!
Anekdotes schrijven vind ik leuk om te doen. Maar vandaag even minder.
Vanmorgen, de Albergue uitlopend, kwamen we bijna letterlijk in de armen van vier bijzondere heren terecht. Zie onderstaande foto. Daar hadden we meteen een goed gesprek mee. Een paar kilometer verder bezochten we een kerkje voor een stempel op onze credencial en hier hebben we enkele kaarsjes opgestoken. Eindelijk een kerkje met échte kaarsen in plaats van elektrische exemplaren. Een kaarsje voor mijn moeder, voor de ouders van Paul en nog enkele andere mensen die er helaas niet meer zijn. Uiteraard ook voor Cathrien! Zij zou zich overigens op de Camino als een vis in het water voelen: een sportieve uitdaging en internationale contacten.
Rond de klok van tweeën zijn we aanbeland bij onze Albergue voor vannacht, in wederom een (slapend) authentiek Spaans dorpje. Even later maken we kennis met twee Amerikanen uit Louisiana. Al snel komt het op de voetbalwedstrijd van vanavond; die willen zij ook graag zien. Maar de eigenaar van de Albergue huldigt het principe: 22.00 uur lamp uit! Inmiddels is de bedtijd opgerekt tot 23.00 uur, misschien zit er nog wel meer in.
Gisteren en vandaag niks van dat alles, integendeel.
Ik heb me afgelopen week al diverse malen afgevraagd waar ik aan begonnen ben. Het lopen valt me zwaar. Het lijntje tussen doorlopen en stoppen is heel fragiel. Al mijn spieren en gewrichten doen zeer, tot en met mijn handen toe. Dit valt mij erg tegen. Ik probeer de pijn nu te beperken door rek- en strekoefeningen, warme douches of juist te koelen, op tijd te rusten en paracetamols.
Ook mentaal heb ik er last van. Iedereen, jong en oud, loopt mij voorbij. Dat is gezien het tempo ook logisch, maar niet fijn. Ook dát wist ik vooraf, maar om het dan ook zo te ervaren is toch een heel ander verhaal.
En ik weet, het kan vele malen erger of slechter. Maar híer heb ik last van.
Met dit stukje wil ik jullie meenemen in hoe ik de Camino ook op een andere manier ervaar.
Bloggen over onze Camino bestaat niet alleen uit opmerkelijke verhalen, het verhaal van vandaag is ook onderdeel van de Camino. De Camino is zowel fysiek als mentaal een rollercoaster. Dat is niet gemakkelijk aan de lezer over te brengen, maar neem maar van mij aan dat dat zo is.
En soms ligt het accent op het één en soms op het ander, en soms op allebei!
Anekdotes schrijven vind ik leuk om te doen. Maar vandaag even minder.
Vanmorgen, de Albergue uitlopend, kwamen we bijna letterlijk in de armen van vier bijzondere heren terecht. Zie onderstaande foto. Daar hadden we meteen een goed gesprek mee. Een paar kilometer verder bezochten we een kerkje voor een stempel op onze credencial en hier hebben we enkele kaarsjes opgestoken. Eindelijk een kerkje met échte kaarsen in plaats van elektrische exemplaren. Een kaarsje voor mijn moeder, voor de ouders van Paul en nog enkele andere mensen die er helaas niet meer zijn. Uiteraard ook voor Cathrien! Zij zou zich overigens op de Camino als een vis in het water voelen: een sportieve uitdaging en internationale contacten.
Rond de klok van tweeën zijn we aanbeland bij onze Albergue voor vannacht, in wederom een (slapend) authentiek Spaans dorpje. Even later maken we kennis met twee Amerikanen uit Louisiana. Al snel komt het op de voetbalwedstrijd van vanavond; die willen zij ook graag zien. Maar de eigenaar van de Albergue huldigt het principe: 22.00 uur lamp uit! Inmiddels is de bedtijd opgerekt tot 23.00 uur, misschien zit er nog wel meer in.
-
08 Juli 2014 - 22:49
Audrey:
Hoi Petra, supertrots ben ik en superstoer vind ik het van je om de andere kant van de medaille met ons te delen. Het toegeven dat de andere kant van de medaille ook bestaat is ons niet allemaal gegeven. Ik voel ontzettend met je mee. En stiekem (ondanks de pijn) ook een beetje jaloers, want als ik er doorheen had gezeten dan had ik vandaag in de mooie armen kunnen vallen van een (1) van de bijzondere heren. En hoe bijzonder ze zijn!! G.E.W.E.L.D.I.G wat een camino.
Zonder je pijn weg te wuiven wil ik je even laten weten dat je toch al een aantal kilometers op de camino hebt doorgemaakt. Gun jezelf de tijd.... Is het niet dagen dan is het weken. Is het niet weken dan is het maanden. Is het niet maanden dan misschien over een paar jaar. Je hebt de tijd!!! Gun 'm jezelf door 'm te nemen in jouw tempo
X ook voor Paul -
08 Juli 2014 - 22:50
Audrey:
p.s. over tien minuten het licht uit :) -
09 Juli 2014 - 09:13
Sjoerd En Bianca:
Juist!! De spijker op zn kop Audrey.....
Elke stap is n meter en elke meter t begin van n kilometer!!
De pijn en frustratie word vervangen door trots en zelfrespect aan t einde van deze tocht...
En of dat nou is over 4 weken boeiend!!!
Jullie doen t toch maar mooi....
Steek vandaag voor jullie n kaarsje aan.... Hoop dat de warmte doorstraald:)
Tjakka
Dikke knuffels van de boys -
09 Juli 2014 - 13:24
Wim En Mirjam:
Audrey, helemaal mee eens! Peet vergeet niet dat jullie bezig zijn met het leveren van een topprestatie, rekening houdende met jouw persoonlijke omstandigheden. Respect! -
09 Juli 2014 - 20:56
Mirjam Slebus&hotmail:
Petra en Paul,wij zijn trots op jullie en weten dat het beslist niet vanzelf gaat!
Maar als het niet zo zwaar was is het geen uitdaging!
En een uitdaging zijn jullie samen aangegaan!
Fijn dat jullie ook genieten van kleine en bijzondere dingen!
Respect!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
