Vanaf nu alleen nog maar RUST!
Door: Petra
Blijf op de hoogte en volg Petra
24 Juni 2014 | Nederland, Heesch
Dit stukje gaat eigenlijk helemaal nergens over, maar ik wil het toch even kwijt.
Vanmorgen met Marleen getraind in de veronderstelling dat het vandaag de laatste training samen zou zijn en dat ik morgen zelf nog een flink stuk zou lopen voordat we naar Santiago vertrekken.
Maar de coach besliste anders: "Vanaf nu alleen nog maar RUST!"
Vooropgesteld: dit besluit is goed en ik onderschrijf het volkomen.
Ik heb de laatste week zoveel pijnen en pijntjes en zit op het randje van een voetblessure, dus het is goed zo. Het kost me nu meer, dan dat het me oplevert.
Inmiddels heb ik bijna 300 trainingskilometers in the pocket, hopelijk is dat voldoende.
Maar eh, tis wel erg abrupt zo.
En ook wel een beetje beladen: ruim twee maanden hebben we keihard getraind en ons gefocust en nu stopt het ineens. Op zich klopt dat natuurlijk wel, het moment van starten is immers in zicht.
Afgelopen maanden stonden volledig in het teken van onze Santiago-tocht, alles draaide om het laten slagen van deze exercitie. Ik ben door Marleen als het ware aan de hand meegenomen en heb geprobeerd haar adviezen zo goed mogelijk op te volgen. Niet alleen de trainingsschema's, maar ook haar advies om de tocht voor mezelf 'groot' te maken en hier trots op te zijn.
Nou dat 'groot maken' is aardig gelukt, het leven van Paul en mij bestaat bijna maar uit één woord: Camino.
Er trots op zijn, lukt me nog niet zo goed. Ik heb de neiging zowel de trainingsarbeid als de tocht af te zwakken, ik durf het regelmatig zelfs bijna niet te vertellen dat we er zo lang over doen. We lopen immers maar een beperkte afstand verdeeld over behoorlijk wat dagen. Terwijl ik dit zo schrijf, hoor ik in gedachten al enkele mensen op mij foeteren dat ik zo denk. Maar ja, zo zit ik nou eenmaal in elkaar. Terwijl ik donders goed weet dat in de gegeven situatie beide zaken wel een prestatie zijn. Tja.
Maar ik vind het ook wel een beetje eng, over een paar dagen komt het erop aan en moet ik het waar gaan maken. Althans zo voelt het. De verwachtingen zijn hooggespannen, die van mezelf nog wel het hoogste denk ik.
Zo, dit was het voor dit moment.
Een heel ander stuk dan voorgaande verslagen, en voor de goede orde: het is geen hengel naar complimenten, maar meer een verslag van wat mij bezighoudt. Niet iedereen zal het herkennen, maar dít hoort ook bij mij.
Volgende keer weer meer humor.
Overigens had Marleen nóg een heel goed advies, maar die houd ik nog even voor mezelf. Daar kom ik nog op terug.
Vanmorgen met Marleen getraind in de veronderstelling dat het vandaag de laatste training samen zou zijn en dat ik morgen zelf nog een flink stuk zou lopen voordat we naar Santiago vertrekken.
Maar de coach besliste anders: "Vanaf nu alleen nog maar RUST!"
Vooropgesteld: dit besluit is goed en ik onderschrijf het volkomen.
Ik heb de laatste week zoveel pijnen en pijntjes en zit op het randje van een voetblessure, dus het is goed zo. Het kost me nu meer, dan dat het me oplevert.
Inmiddels heb ik bijna 300 trainingskilometers in the pocket, hopelijk is dat voldoende.
Maar eh, tis wel erg abrupt zo.
En ook wel een beetje beladen: ruim twee maanden hebben we keihard getraind en ons gefocust en nu stopt het ineens. Op zich klopt dat natuurlijk wel, het moment van starten is immers in zicht.
Afgelopen maanden stonden volledig in het teken van onze Santiago-tocht, alles draaide om het laten slagen van deze exercitie. Ik ben door Marleen als het ware aan de hand meegenomen en heb geprobeerd haar adviezen zo goed mogelijk op te volgen. Niet alleen de trainingsschema's, maar ook haar advies om de tocht voor mezelf 'groot' te maken en hier trots op te zijn.
Nou dat 'groot maken' is aardig gelukt, het leven van Paul en mij bestaat bijna maar uit één woord: Camino.
Er trots op zijn, lukt me nog niet zo goed. Ik heb de neiging zowel de trainingsarbeid als de tocht af te zwakken, ik durf het regelmatig zelfs bijna niet te vertellen dat we er zo lang over doen. We lopen immers maar een beperkte afstand verdeeld over behoorlijk wat dagen. Terwijl ik dit zo schrijf, hoor ik in gedachten al enkele mensen op mij foeteren dat ik zo denk. Maar ja, zo zit ik nou eenmaal in elkaar. Terwijl ik donders goed weet dat in de gegeven situatie beide zaken wel een prestatie zijn. Tja.
Maar ik vind het ook wel een beetje eng, over een paar dagen komt het erop aan en moet ik het waar gaan maken. Althans zo voelt het. De verwachtingen zijn hooggespannen, die van mezelf nog wel het hoogste denk ik.
Zo, dit was het voor dit moment.
Een heel ander stuk dan voorgaande verslagen, en voor de goede orde: het is geen hengel naar complimenten, maar meer een verslag van wat mij bezighoudt. Niet iedereen zal het herkennen, maar dít hoort ook bij mij.
Volgende keer weer meer humor.
Overigens had Marleen nóg een heel goed advies, maar die houd ik nog even voor mezelf. Daar kom ik nog op terug.
-
24 Juni 2014 - 18:45
Wim En Mirjam:
Jullie gaan het zeker redden. Toevallig staat er in onze vakantieadres Bergerac een officiële grenspaal van deze tocht. (nog 1226 km te gaan). Succes en volgen jullie van dag tot dag! Vooral trots op Petra!
-
24 Juni 2014 - 20:11
Marinda:
en dan een klein appje...of het ik leuk vind de reis te volgen, geen verplichtingen...zeg het gerust dan hoor je niets van me. OF IK HET LEUK VIND??!! En of, en hoe.
Petra betekent overigens 'rots', vastheid...ik noem het liever vasthoudendheid. TOITOI! -
24 Juni 2014 - 21:57
Marleen:
Rust is een belangrijk en soms zelfs het meest belangrijke deel van een schema. Lekker ook wel Petra, geniet er maar van nu het nog even kan ;-). Al het andere hebben we uitgebreid besproken, mooi dat je er over schrijft. Enne.. hoezo abrupt einde? Er komt nog een 'momentje' .. vrijdag :-) -
28 Juni 2014 - 09:04
Audrey:
en ineens blijkt het stukje toch ergens over te gaan, namelijk over jouw persoonlijke tocht Petra!! Bedankt dat je ons een stukje wil meenemen op jullie camino!! xx -
28 Juni 2014 - 14:31
Irene:
Ook langs deze weg nog een keer heel veel succes gewenst. En vergeet niet... al die mensen die "met je mee reizen" hoeven niet in je rugzak bewaard te worden.... ze staan "slechts" langs de kant om je aan te moedigen! ;-)
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
